Na samym początku warto przedstawić z czym mamy do czynienia.
W zależności od źródła możemy znaleźć różne informacje opisujące czym jest łuszczyca. Encyklopedia PWN (http://encyklopedia.pwn.pl/haslo/luszczyca;3935475.html) podaje, że jest to:częsta, niezakaźna choroba skóry objawiająca się występowaniem, gł. w okolicy łokci, kolan, kości krzyżowej i na owłosionej skórze głowy, owalnych ognisk pokrytych białą łuską; przyczyny nie są znane; często występuje rodzinnie; w przebiegu łuszczycy są okresy remisji i nawrotów; po ustąpieniu ognisk łuszczycy nie pozostają ślady; odmiany łuszczycy: zwykła, stawowa, krostkowa; leczenie farmakologiczne oraz fotochemioterapia.
Bardzo ogólnikowa definicja nie podająca żadnych szczegółów. Grunt, że jest napisane : niezakaźna choroba skóry. Osoba, która nie żadnych innych informacji na Jej temat będzie chociaż spokojna, że się nie zarazi.
Na stronie firmy Eucerin ( http://www.eucerin.pl/o-skorze/wskazania/luszczyca ) możemy przeczytać, że jest to przewlekła, zapalna choroba skóry... :
Łuszczyca
jest często występującą przewlekłą, zapalną chorobą skóry,
przebiegającą z okresami remisji i zaostrzeń. Najczęściej spotykany
rodzaj łuszczycy charakteryzuje się występowaniem wyraźnie
odgraniczonych „ognisk” skóry, które mogą mieć kolor różowy lub szary,
pokrytych srebrzystą, łuską. Ogniska te to blaszki lub tarczki
łuszczycowe. W miejscu wcześniejszych tarczek łuszczycowych mogą
pozostać przebarwienia pozapalne.
Pierwsze objawy łuszczycy mogą wystąpić w dowolnym wieku, jednak
choroba zwykle zaczyna się we wczesnym okresie dorosłego życia lub
później, około 50 – 60 roku życia.
Jednak najbardziej wiarygodne informacje będą zamieszczone na stronach takich stowarzyszeń jak np. Stowarzyszenie Chorych na Łuszczycę
( www.luszczycalublin.republika.pl ). Znajdziemy tak różne poradniki i publikacje poświęcone chorobie i chorym. W jednym z nich znajdziemy takie informacje: |
Łuszczyca jest niezakaźną chorobą grudkowo-złuszczającą, związaną z
procesami zapalno - proliferacyjnymi w skórze. Należy do bardzo rozpowszechnionych chorób skóry. W krajach europejskich częstość jej występowania w populacji ocenia się na 2-3%. Długotrwały przebieg schorzenia, skłonność do nawrotów, występowanie u osób czynnych zawodowo oraz znaczne koszty leczenia stanowią poważny problem terapeutyczny, psychiczny, społeczny i ekonomiczny. Skóra spełnia ważne funkcje: z jednej strony jest barierą dla czynników uszkadzających, pochodzących ze środowiska zewnętrznego (bakterie, wirusy, grzyby, niska i wysoka temperatura, promieniowanie, czynniki mechaniczne), zaś z drugiej jest aktywną tkanką biorącą udział w procesach życiowych człowieka i mającą znaczny wpływ na ogólną odporność organizmu. Możliwości obronne skóry osoby chorej na łuszczycę są mniejsze niż u człowieka zdrowego, a bodziec uszkadzający wywołuje patologiczny proces naprawczy i w efekcie powstanie zmiany łuszczycowej.
Łuszczyca jest zaliczana do chorób o podłożu genetycznym, a sposób dziedziczenia nie jest w pełni poznany. Prawdopodobnie zależy on od wielu genów o różnej penetracji. W oparciu o badania genetyczne wyróżniono dwa typy łuszczycy: typ I – dziedziczny, ujawniający się zazwyczaj przed 40 r.ż. ze szczytem zachorowań w 18-22 r.ż. oraz typ II – sporadyczny, występujący powyżej 40 r.ż. najczęściej ujawniający się ok. 60 r.ż. Zaobserwowano, że jeżeli jedno z rodziców cierpi na tę chorobę, to prawdopodobieństwo wystąpienia łuszczycy u dziecka wynosi ok. 30%, a jeżeli chorują oboje rodzice, prawdopodobieństwo wzrasta do 70%.
Na koniec mała wzmianka historyczna:
Pierwszy opis obrazu klinicznego choroby, który odpowiada objawom
łuszczycy, pochodzi z ok. 460–370 roku p.n.e. i sporządzony został przez
Hipokratesa. W I w. n.e. Korneliusz Celsus dokonał opisu łuszczycy w dzisiejszym rozumieniu, ale opisał tę chorobę pod nazwą impetigo. Słowa psoriasis stosowanego w dermatologii na określenie swędzących zmian skórnych przy łuszczycy użył po raz pierwszy rzymski lekarz Galen.
Bardzo długo odrębne schorzenia skóry, lub zakaźne choroby ogólnoustrojowe, manifestujące się m.in. na skórze, traktowane były jako jedna jednostka chorobowa. Łuszczycę jako odrębne schorzenie zdefiniował w 20. stuleciu Robert Willian. Jeszcze do połowy XIX wieku mylono ją z trądem i chorych izolowano od społeczeństwa. To nastawienie do dolegliwości skórnych pokutuje do dnia dzisiejszego i często jest przyczyną dyskryminacji chorych. |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz